Dasturchi boโlish, bu oliy maqsadmi?
Loyiha ustida ishlashni boshladim. Har qanday tilda dastur yozilsa ham, ishni osonlashtirish uchun dasturchilar o‘sha tilda yozilgan qaysidir frameworkdan foydalanishadi. O‘sha payt men biriktirilgan bo‘limda dasturchilar backendda Django frameworkidan foydalanishar edi. Men shu loyiha ishlab chiqish jarayonida Django frameworkini o‘rgana boshladim.
Ko‘p holatlarda, deyarli 99% holatlarda, agar biror loyihaga dasturchi ishga olinayotgan bo‘lsa, albatta, shu loyiha qaysi tilda va qaysi frameworkda yozilgan bo‘lsa, shu yo‘nalishda kamida 1-2 yil tajribaga ega bo‘lgan mutaxassis ishga olinadi. Menda esa boshqa holat edi. Men loyiha yaratish jarayonida Django frameworkini o‘rganyapman.
O‘sha paytlar shunday mas’uliyat yelkamga tushdiki, normal hayotdan ancha uzilib qoldim. Men hatto ishdan keyin soat 9-10 largacha qolib ishlardim, deyarli har shanba va yakshanba kunlari ham ishga chiqardim.
Loyiha ishlab chiqish jarayonida dasturchilar bilan yaqindan tanishdim. Ularning loyihalarga qanday yondashishi va qanday qiyinchiliklarga duch kelishlari haqida bilib oldim. Tanishlarim ro‘yxatini ancha kengaytirdim.
Qo‘shimchasiga, Python bo‘yicha ustozim ko‘p holatlarda loyihalari ko‘pligi sababli band bo‘lganligi uchun, asosan uning birinchi yordamchisi bo‘lgan Ubaydullo bilan yaqindan tanishib, birga ancha ishladik.
Ularning maslahati va loyihalarga yondashishi menga ma’qul kelgandi. Ulardan ko‘p narsa o‘rgandim. Lekin har safar:
"Siz moliya sohasiga qaytishingiz kerak. Bu yer sizning o‘rningiz emas," — der edilar.
O‘shanda uncha tushunmasdim, nega bunday gapirayotganini.
Hozir deyarli 2 yildan so‘ng, Ubaydullo aytgan gaplar qanchalik to‘g‘ri ekanligini tushunib yetyapman. To‘g‘ri, dasturchilikni ham qila olaman. Lekin jamiyatga ko‘proq moliya sohasida manfaatim tegishini o‘ylab, yana moliya sohasiga qaytmoqchiman.
Faqat bu safar ancha kuchli, texnik tomondan, ancha ulg‘aygan, loyihalar qilib ko‘rgan, boshqarib ko‘rgan Otabek bo‘lib qaytaman. Bu haqda keyingi postlarda yozaman.
Xullas, dekabr oxirigacha ikkalamiz deyarli loyiha reja qilishni avtomatlashtirdik. Lekin qiladigan ishlar hali ko‘pligini va men o‘rganishim kerak bo‘lgan ishlar bisyorligini o‘ylaganim sayin, xavotir oshib boraverar edi.
Dekabr oxirida men umrim davomida, manimcha, eng og‘ir kasallikka uchradim. COVID-19 paytida ham hatto kasal bo‘lmagan edim. Deyarli 10 kun uyda yotib qoldim.
Onam har kuni 2 mahal ukol qilardilar, dori ichardim, yo‘talim sira ketmas edi. Agar onam o‘z vaqtida davolamaganlarida edi, bundan-da og‘ir ahvolga tushib qolishim mumkin edi.
Allohning irodasi ekan, men tuzaldim va o‘zligimni angladim. O‘shanda Allohim bizni qanchalik ojiz banda ekanligimizni ko‘rsatdi.
Men o‘shanda o‘zimdan so‘radim:
"๐๐ข๐ฒ๐ด๐ข๐ฅ๐ช๐ฎ ๐ด๐ฉ๐ถ ๐ฆ๐ฅ๐ช๐ฎ๐ช, ๐บ๐ข’๐ฏ๐ช ๐ฅ๐ข๐ด๐ต๐ถ๐ณ๐ค๐ฉ๐ช ๐ฃ๐ฐ‘๐ญ๐ช๐ด๐ฉ ๐น๐ฐ๐ญ๐ฐ๐ด ๐ฆ๐ฅ๐ช๐ฎ๐ช? ๐๐จ๐ข๐ณ ๐ฃ๐ถ ๐ฅ๐ถ๐ฏ๐บ๐ฐ๐ฅ๐ข๐ฏ ๐ฐ‘๐ต๐ด๐ข๐ฌ, ๐ฐ๐ป๐ช๐ฎ๐ฅ๐ข๐ฏ ๐ฏ๐ช๐ฎ๐ข ๐บ๐ข๐น๐ด๐ฉ๐ช ๐ช๐ด๐ฉ ๐ฒ๐ฐ๐ญ๐ฅ๐ช๐ณ๐ฅ๐ช๐ฎ, ๐ฐ'๐ป๐ช๐ฎ๐ฏ๐ช๐ฏ๐จ ๐ด๐ข๐ญ๐ฐ๐ฉ๐ช๐บ๐ข๐ต๐ช๐ฎ๐ฏ๐ช ๐ซ๐ข๐ฎ๐ช๐บ๐ข๐ต๐ฏ๐ช๐ฏ๐จ, ๐ถ๐ฎ๐ฎ๐ข๐ต๐ฏ๐ช๐ฏ๐จ ๐ฒ๐ข๐บ๐ด๐ช ๐ฎ๐ถ๐ข๐ฎ๐ฎ๐ฐ๐ด๐ช๐ฏ๐ช ๐ฉ๐ข๐ญ ๐ฒ๐ช๐ญ๐ช๐ด๐ฉ ๐ถ๐ค๐ฉ๐ถ๐ฏ ๐ด๐ข๐ณ๐ง ๐ฒ๐ช๐ญ๐ฅ๐ช๐ฎ? ๐๐ฆ๐จ๐ข ๐ช๐ฎ๐ฌ๐ฐ๐ฏ๐ช๐บ๐ข๐ต๐ช๐ฎ, ๐ฒ๐ฐ๐ฃ๐ช๐ญ๐บ๐ข๐ต๐ช๐ฎ ๐ฃ๐ฐ'๐ญ๐ข ๐ต๐ถ๐ณ๐ช๐ฃ ๐ฏ๐ฆ๐จ๐ข ๐ง๐ข๐ฒ๐ข๐ต ๐ฐ'๐ป๐ช๐ฎ๐ฏ๐ช ๐ฐ'๐บ๐ญ๐ข๐ฅ๐ช๐ฎ ?"
O‘sha o‘y-xayollar o‘shanda kela boshladi. Allohim maqsadimni yana bir bor o‘ylab ko‘rishimni va oliy maqsadni unutmasligimni balki bildirdi.
Shundan so‘ng dunyoga boshqacha nazar bilan qaraydigan bo‘ldim. Biz mol-dunyo, orzu-havas deb ko‘p hollarda o‘zimizni aldab yuramiz. Natijada oliy maqsadni unutib qo‘yamiz.
Qalbimizning o‘ng va chap tomoniga xohlagan maqsadimiz tursin.
Biroq eng oldiga faqat va faqat Allohning roziligi, unga bog‘lanish va uning muhabbatini qo‘yishimiz kerak.